Mgr
inż. RYSZARD JASTRZĘBSKI, Prezes Zarządu
Technolkonstrzębski Co Sp.
z o.o. w Krakowie,
Mgr inż. MARIAN GODNIAK, Huta im. T. Sendzimira,
egzaminator spawaczy w Technolkonstrzębski Co sp. z o.o.
, Mgr
TOMASZ SKAKUJ, Zakład Psychologii Ogólnej, Uniwersytet
Jagielloński, Mgr
ANNA STENCEL, psycholog, Instytut Łączenia Metali w Krakowie,
Dr
Inż. ANDRZEJ TROJNACKI, Zakład PKM, Politechnika Krakowska
Zastosowanie
psychologii poznawczej i mechaniki ruchu mięśni
w
szkoleniu spawaczy
1.Wprowadzenie
Duża
konkurencja w szkoleniu spawaczy w Krakowie w latach 90-tych zmusiła
autorów niniejszego opracowania do podniesienia jakości
organizowanych przez siebie kursów. Rynek prywatnych firm wymagał,
aby spawacze po odbyciu kursu dysponowali odpowiednimi umiejętnościami
i mogli być zatrudniani przy pracach, wykonywanych na zlecenie
zachodnich przedsiębiorstw. W szczególności wymagania rynku
niemieckiego spowodowały, że zajęto się poszukiwaniami rozwiązań
w dziedzinach, które dotychczas nie były uwzględniane w
spawalnictwie.
2.
Program
ba
dań
Nie
ma obecnie wdrożonej takiej technologii spawania, aby spawalniczy
robot przemysłowy wyposażony w sensory optyczne, mógł na
podstawie analizy obrazu wykonać złącze rurowe w przypadku
niezbyt dokładnego ustawienia złącza i nieprecyzyjnego
przygotowania rowka spawalniczego (przestawienie krawędzi, zmieniająca
się wysokość progu i zmieniająca się szczelina).
Czynność
tę musi wykonać dobrze wyszkolony spawacz.
W celu
zintensyfikowania i usprawnienia szkolenia spawaczy starano się
określić czynniki, wpływające na jakość spawania. Wybrano następujące:
wyszkolenie fizyczne, obserwację wzrokową i koordynację ruchów z
obserwacją.
2.1.
Wyszkolenie fizyczne
Wydawałoby
się, że relacje między uczestnikiem kursu spawania i nadzorem
spawalniczym są takie, jak między
sportowcem i trenerem. W takim przypadku wystarczyłoby
sprawną fizycznie osobę nauczyć spawana i przekazać jej nadzór
spawalniczy. W rozmowach ze specjalistami z dziedziny mechaniki
ruchu próbowano wyselekcjonować
wpływ rozwoju mięśni na sprawność spawania i opracować
alternatywne metody treningu mięśni,
potrzebnych do wykonywania zawodu spawacza.
W efekcie sformułowano następujące zadania dla szkolenia
fizycznego spawaczy:
§
rozrost
i wytrenowanie mięśni, w tym mięśni nadgarstka oraz nauka
techniki trzymania i przemieszczania uchwytu,
§
utrwalenie
odruchów w celu utrzymania stabilności spawania i poprawnego
formowania ściegu spawalniczego.
2.2.
Procesy poznawcze
Okazało
się, że zmienne związane z samym treningiem fizycznym nie są
wystarczającym predyktorem zmian – na istotnościowym poziomie
– jakości spawania jaka zachodzi w trakcie systematycznego
szkolenia. Na podstawie interdyscyplinarnych konsultacji (inżynierowie
oraz psychologowie) rezultatem których jest wskazany powyżej
podział czynników wpływających na jakość spawania zdecydowano,
że należy sięgnąć do – specjalnie do tego predestynowanej –
psychologii poznawczej. Obserwacja wzrokowa
oraz koordynacja ruchów z obserwacją to zagadnienia, jakie
znalazły właśnie konkretne rozwiązania na terenie tej najnowocześniejszej
psychologii, która interpretuje wiedzę o psychice człowieka w
kategoriach mechanizmów przetwarzania informacji. Znajomość tych
procesów na etapie szkolenia mogła zoptymalizować
proces samego szkolenia oraz podnieść kompetencje głównego
spawalnika o możliwość korygowania ruchów spawacza.
2.2.1.
Oczekiwania
technologa spawalnika
Mając
na uwadze nowe możliwości sformułowano następujące zadania dla
psychologa:
v
zgromadzić
wiedzę dotyczącą sposobu postrzegania i filtrowania przez aparat
percepcyjny obrazu, szczególnie w przypadku gdy istotna treść
obrazu zawarta jest nie, jak to zwykle bywa, w figurze
(jasne elementy obrazu) ale w tle
(elementy nie narzucające się, słabo widoczne). (Figura i tło to
techniczne pojęcia percepcyjne psychologii postaci),
v
rozważyć
możliwość zdobywania wiedzy
o zjawiskach zachodzących podczas spawania na n i e ś w i a d o m
y m poziomie przetwarzania informacji,
v
zgromadzić
wiedzę o badaniach nad uczeniem się umiejętności (praksji)
opartych na sprzężeniu zwrotnym pomiędzy wzrokiem i ruchami mięśni,
v
opracować
metody eksperymentu „na sucho”.
2.2.2.
Kognitywistyczne teorie rozpoznawania obrazów
1)
Kognitywistyczne
teorie rozpoznawania obrazów mogą
stanowić przyczynek do sprawy specyfiki operacji poznawczych
aktywnie funkcjonujących w procesie spawania. Dynamicznie rozwijająca
się psychologia poznawcza (kognitywna)
stwarza możliwość ujęca owej specyfiki co zakłada możliwość
jej zastosowania w spawalnictwie. Przeanalizowano trzy modele systemów
rozpoznawania obrazów:
§
system
porównania z wzorcem (najprostszy model, pojęcie kluczowe
to wzorzec – reprezentacja, jaka podlega rozpoznaniu.
Rozpoznanie dokonuje się w drodze dopasowania sygnału płynącego
z zewnątrz do wzorca wewnętrznego. Odnalezienie wzorca, który
lepiej od innych odpowiada sygnałowi prowadzi do zidentyfikowania
tego ostatniego),
§
tzw.
pandemonium (system ten
składa się z kolejnych demonów,
które pracują nad odebranym obrazem, przy czym każdy z nich
wykonuje inną czynność. Pierwszy zespół demonów - demony
obrazu wykonuje pracę najprostszą: po prostu rejestrują one
pierwotny obraz sygnału zewnętrznego. Następnie obraz ten jest
analizowany przez demony cech;
każdy z nich szuka w przedstawionym obrazie określonych cech
charakterystycznych: linię lub kąt pewnego rodzaju, określoną
krzywą lub kontur itp.
Demony poznawcze śledzą reakcje demonów cech.
Każdy demon poznawczy jest odpowiedzialny za rozpoznawanie
określonego układu cech. Ostatnim ogniwem są demony
decyzji, które zajmują się oceną intensywności reakcji
poszczególnych demonów poznawczych.
System
Panademonium opisuje
kolejność operacji występujących w toku analizy cech obrazów),
§
model
analizy przez syntezę (interpretacja danych sensorycznych opiera się
na wiedzy o tym, czym sygnał ma być. Tę wiedzę dostarcza
kontekst zdarzenia sensorycznego, który określany jest jako
ogromna ilość informacji jaka jest nagromadzona i zazwyczaj
automatycznie wykorzystywana do zrozumienia zdarzeń. Te kontekstowe
informacje konstytuują oczekiwania które aktywnie ukierunkowują
uwagę na jakieś bodźce oraz są odpowiedzialne za selektywność
w ich odbiorze. Model ten posiada zdolność samouczenia się).
Wszystkie
trzy modele posiadają swoją specyfikę wyznaczoną pojawiającymi
się trudnościami w trakcie stawianych
im problemowych zadań związanych z przetwarzaniem informacji
sensorycznej, jakiej finalizacją jest fenomen rozpoznania obrazu.
Zastosowanie tych teorii w kontekście, opisanej zarówno pod kątem
treściowym i formalnym, procesu przetwarzania informacji zachodzących
w trakcie intencjonalnej czynności spawania znalazło swoje
miejsce w, poniżej przedstawionych, doświadczeniach
jakie zebrane zostały przez nas w trakcie nauki spawania w
trakcie procesu nauki spawania.
2.2.3.
Program badań dla technologów spawania
W
celu uruchomienia programu badań powierzono inżynierom spawalnikom,
zatrudnionym w szkoleniu spawaczy zebranie doświadczeń i
przeprowadzenie eksperymentów w szkoleniu. Wiedzę zebrano od ok.
100 głównych spawalników , prowadzących wykłady na „Kursie
nadzoru i kontroli prac spawalniczych”, organizowanych przez firmę
Technolkonstrzębski Co Sp. z o.o. w Krakowie. Eksperymenty i
obserwacje wykonano w ośrodkach szkolenia spawaczy renomowanych
firm i laboratoriach spawalniczych krajowych
uczelni technicznych, w których prowadzono dla nadzoru zajęcia
praktyczne w korygowaniu ruchów spawacza na wspomnianym kursie.
Głównym
celem badań było:
§
poznanie
elementów jeziorka spawalniczego i zjawisk w nim zachodzących, które
spawacz obserwuje podczas pracy, zapisanych w podświadomości,
§
wytrenowanie
spostrzegania przez kursanta elementów jeziorka słabo widocznych,
a istotnych w procesie spawania i układania ściegu spawalniczego
(umiejętność filtrowania z obrazu jeziorka spawalniczego).
4.
Tradycyjny system szkolenia spawaczy
Dotychczasowe
programy szkolenia zakładają wykonywanie przez kursanta coraz
trudniejszych ćwiczeń w spawaniu. Ponieważ procesy w jeziorku
spawalniczym i algorytmy automatyki ruchów spawacza nie są
dostatecznie poznane, instruktor szybciej
pokaże praktycznie
niż wytłumaczy konkretny ruch, Poza tym sam często nie wie,
dlaczego wykonał taki a nie inny ruch).
Według
normy krajowej PN-87/M-69900 istnieją kursy podstawowe i
ponadpodstawowe, natomiast norma europejska
PN-EN 287-1 wprowadza kursy ponadpodstawowe spawacza pachwin,
spawacza blach i spawacza rur. W obu przypadkach całkowity czas
szkolenia spawacza rur obejmuje ok. 300 godzin praktyki.
Wielu
dobrych spawaczy nie potrafi wytłumaczyć, dlaczego kładzione
przez nich spoiny są poprawne, a wykonywane przez innych spawaczy
mają liczne wady. Dlatego spawacze
z uprawnieniami UDT nie podejmują się szkolić swoich synów,
tylko zlecają
to instruktorom w ośrodku szkolenia.
3.
Mechanizm procesu poznawania i opanowywania techniki spawania
Proces
nauki spawania przebiega zazwyczaj w ten sposób, że kursant
przypadkowo wykonuje prawidłowy fragment spoiny i rejestruje w podświadomości
obraz jeziorka spawalniczego. Po dużej ilości prób uczy się
stabilizować proces i dochodzić do poznanego już obrazu jeziorka.
Dlatego podczas
spawania metodą MAG po nagrzaniu się materiału spawalniczego i
rozszerzeniu się ściegu spawacz skraca łuk, korygując napięcie
na spawarce, a nie prąd na podajniku.
Aby nauczyć spawacza układania gładkiego lica lepiej jest polecić
mu, aby „prowadził granicę jeziorka spawalniczego po brzuszku
oprzedniego ściegu” niż aby „następny ścieg przesuwał o połowę
szerokości poprzedniego”, gdyż
dzielenie odległości na połowę nie jest zbyt precyzyjne.
Podobnie uczy się układać ściegi wypełniające bez
przyklejeń i lico bez podtopień. Dalszy trening utrwala powstałe
połączenia w mózgu.
O
szybkości i jakości opanowania spawania decyduje: wzrok, słuch,
wiedza i sposób postrzegania, rozwój fizyczny, intensywność
szkolenia i czas szkolenia, doświadczenie i trening w spawaniu.
5.
Wpływ mechanizmów postrzegania na jakość spawania
Każdy
kandydat na spawacza odbywa badanie wzroku. Obserwowano trudności w
spawaniu u osób, które miały kłopoty z odróżnianiem odcieni
czerwieni, analogicznych
z barwą ciekłego żużla i ciekłego metalu.
Zdarzały się
przypadki również, kiedy po długim treningu spawacze opanowywali
łatwe pozycje, lecz mieli trudności w spawaniu w miejscach trudno
dostępnych. Wśród starych dobrych spawaczy były osoby, które
posługiwały się słuchem zamiast wzrokiem. Fakt ten ujawniał się
wówczas, gdy taki spawacz w
trudno dostępnym i słabo oświetlonym miejscu ułożył spoinę
obok rowka spawalniczego.
Generalnie przy pracach montażowych, w trudno dostępnych
miejscach, gdzie dobrze wytrenowane ruchy są zniekształcone, wzrok
decyduje o jakości złącza (korekta ruchów). Na etapie nauki
umiejętność obserwacji jest niezbędna. W trakcie spawania łuk
elektryczny jest tak intensywny, że w pierwszym momencie kursant
nie widzi elementów istotnych w procesie spawania: poprzedniego ściegu,
jeziorka ciekłego metalu i ciekłego żużla. Dopiero po długim
treningu nie zwraca uwagi na łuk, lecz obserwuje elementy bardziej
istotne.
Podczas badań prowadzonych przez Instytut Łączenia Metali w ośrodku
szkolenia spawaczy firmy Technolkonstrzębski zauważono, że długotrwałe
omawianie rysunków miejsca spawania skraca się czas do osiągnięcia
przez spawacza biegłości w obserwacji jeziorka spawalniczego.
Podobnie w tłumie łatwiej jest wyłowić osoby znane niż rozpoznać
osobę mniej znaną.
Często po długim treningu kursant nie reagował na polecenia
instruktora. Jednakże po pokazaniu mu przez instruktora jeziorka
ciekłego metalu i ciekłego żużla
nauka spawania przebiegała w zawrotnym tempie. Wynikałoby
to z tego, że kursantowi trudno jest wyłowić na tle jasnego łuku
elektrycznego słabo widoczne jeziorko ciekłego metalu, poprzedni
ścieg i rowek spawalniczy.
Gdy przez dłuższy czas uczestnikom „Kursu nadzoru i kontroli
prac spawalniczych” wielokrotnie
powtarzano i rysowano opracowane przez Instytut Łączenia Metali
mechanizmy formowania spoiny i sposób prowadzenia źródła ciepła
, oraz technikę podawania stopiwa i utrwalano zależności dynamiki
procesu od obserwowanego obrazu osoby, które nigdy nie trzymały
uchwytu spawalniczego w ręce przy pierwszym podejściu wykonywały
metodą TIG i MAG dobry przetop i lico spoiny.
Wzrok i umiejętność odróżniania ciekłego żużla od ciekłego
metalu na tle bardzo jasnego łuku elektrycznego i ciemnego obrazu
poprzedniego ściegu i rowka spawalniczego odgrywa więc ważną rolę
w kierowaniu procesem spawania. Sądzić
należy, że wzrok jest ważny lecz znacznie ważniejszy jest
sposób i technika obserwacji i postrzegania procesu spawania.
6.
Rola zmysłu słuch w szkoleniu spawaczy
Wprawny
spawacz wykorzystując słuch może utrzymać stabilność procesu
jarzenia się łuku spawalniczego i prawidłowość tworzenia ściegu.
Odciąża to zmysł wzroku i
zmniejsza zmęczenie związane ze spawaniem. Charakterystyczny odgłos
w rurze świadczy o poprawności wykonanej warstwy graniowej zwanej
przetopem. Przy użyciu słuchu można kontrolować prawidłowość
jarzenia się łuku spawalniczego. Pozostaje wtedy skupić się na
obserwacji jeziorka spawalniczego.
Zrobiono
eksperyment, który polegał na słuchaniu (bez możliwości
obserwowania) przez część kursantów odgłosów, towarzyszących
spawaniu przez instruktora próbek pokazowych. Wśród tych kursantów
stwierdzono lepsze wyniki
w szkoleniu w porównaniu z pozostałymi.
7.
Rozwój fizyczny
Wieloletnie
doświadczenie w szkoleniu dowodzi, że osoby bardzo wysokie, dobrze
zbudowane, wysportowane trudniej nabywały praktyczne umiejętności
w spawaniu, niż osoby wątłe i słabo wysportowane. W pierwszej
grupie osób zaobserwowano trudności przede wszystkim ze stabilnym
i precyzyjnym prowadzeniu uchwytu
Wydawałoby
się, że brak jest korelacji w tym spostrzeżeniu. Po żmudnych
badaniach wyciągnięto wniosek, że o łatwości w prowadzeniu
uchwytu decydują mięśnie nadgarstka, a nie bicepsy.
Bardzo
ważne okazały się też przyzwyczajenia i nawyki. Spawacze, którzy
przekwalifikowali się ze spawania elektrodą otuloną na metodę
MAG, warstwę graniową próbowali wykonywać z przyzwyczajenia
metodą zakosową przy wąskiej szczelinie 1,5[mm] i mieli trudności
w wykonaniu przetopu. Spawacze metodą TIG, którzy wcześniej
spawali gazowo, mają trudności z wydajnością i jakością
warstwy graniowej. Nawyki ze spawania gazowego uniemożliwiają też
wykonanie lica bez podtopień.
Osoby, które wykonywały ruchy całą kończyną miały trudności
w spawaniu. Osoby, które w czasie spawania poruszały tylko
nadgarstkiem i palcami, wykonywały to znacznie sprawniej. W opinii
wielu instruktorów trening należy prowadzić do momentu, gdy
kursant przestaje myśleć o spawaniu i prowadzi uchwyt
automatycznie, bez kontroli świadomości. Kontrola przez świadomość
ruchów spawacza działa tak jak nakładka programu komputerowego,
która opóźnia działanie programu.
Osoby z zaburzeniami równowagi nie są w stanie opanować spawania.
8.
Intensywność i czas szkolenia
Zbyt
duża ilość szkolenia dziennie powoduje, że kursant się męczy i
utrwala złe nawyki. Również zbyt długie przerwy w szkoleniu źle
wpływają na efektywność szkolenia.
Wykonano
eksperyment:
§
bardziej
zaawansowany kursant trenował
12 godzin dziennie,
§
kursant,
który nigdy nie miał uchwytu w ręce trenował 4 godziny dziennie.
Osoba,
która trenowała mniej, ale systematycznie, szybciej i lepiej
opanował rzemiosło spawacza.
Czas
szkolenia to między innymi również rozrost mięśni. Z doświadczenia
wynika, że czasu szkolenia nie można skrócić poniżej 20 dni
roboczych. Wszelkie dłuższe przerwy źle wpływają na efekty
szkolenia. Biorąc pod uwagę różnicę w wydajności spawacz metodą
TIG i metodą gazową
wykona taką samą ilość 200 spoin rur Φ 75 x 3,2[mm], co
odpowiada 1200[mb] rurociągu. Podobnie, aby nauczyć spawania metodą
MAG i elektrodą otuloną trzeba wykonać tyle samo spoin o tej
samej grubości. Tak niska wydajność wynika z tego, że po
wykonaniu 50[mm] ściegu kursant przerywa spawanie i ocenia wykonany
odcinek złącza.
Z
tych rozważań wynika , że normy europejskie mówiące o ilości
godzin, a nie o ilości dni, nie uwzględniają powyżej omówionych
oczywistych aspektów praktycznej nauki spawania i w tym względzie
nie są optymalne.
9.
Opanowanie biegłości w spawaniu
9.1.
Trening w spawaniu
Gdy
technika jest już opanowana o niezawodności decyduje trening.
Spawacze kotłowi, którzy wracają ze zbyt długiego urlopu,
pierwsze ściegi wykonują wadliwe. Zbyt intensywne spawanie i
„przetrenowanie” pociąga za sobą te same skutki.
Ważna
jest też wytrzymałość fizyczna w przypadku długiego spawania.
Spawacze, którzy mają dobrą technikę trzymania i prowadzenia
uchwytu nie męczą się tak szybko. Intensywne spawanie wymaga 2÷3-dniowego
odpoczynku. Dłuższa przerwa źle wpływa na jakość spawania. Po
przerwie w pracy w pierwszym dniu nie należy wykonywać
odpowiedzialnych złączy spawanych.
9.2.
Doświadczenie
Często
zdarza się, że starsi spawacze w okularach, którym trzęsie się
ręka, pewniej wykonują odpowiedzialne styki, niż młodzi sprawni
z kilkuletnią praktyką. Decyduje tu wiedza weteranów którzy dosłownie
„wgryźli się w ten metal”, dopilnowanie przygotowania i
sczepiania krawędzi rowka, doprowadzenie spawarki do sprawności
eksploatacyjnej, duża odporność psychiczna.
Mówi
się, że spawacz po kursie tym się różni od starego spawacza, że
podobnie jak młody sportowiec na odpowiedzialnych zawodach nie
wytrzymuje psychicznie.
U
doświadczonego spawacza praktyka zgromadzone jest nie tylko w podświadomości,
lecz dociera również do świadomości, co pozwala na obróbkę
umysłową i lepsze prowadzenie uchwytu spawalniczego i podawanie
stopiwa np. w nietypowych warunkach.
9.3.
Rola szkolenia kursowego w osiąganiu mistrzostwa w
spawaniu
Zdarza
się, że na kurs zapisują się „spawacze samouki”, z
wieloletnim doświadczeniem uważani przez swoich kierowników inżynierów
z uprawnieniami budowlanymi do konstrukcji spawanych za dobrych
fachowców, którzy bez szkolenia powinni zdać egzamin
ponadpodstawowy . Dopiero pokazanie tym spawaczom wymagań i umiejętności
innych szkolonych fachowców powoduje spadek ambicji i wydłużenie
deklarowanego czasu dochodzenia do opanowania wymogów
egzaminacyjnych. W trakcie szkolenia okazuje się, że czas ten wydłuża
się i w efekcie taki samouk szkoli się o 50% dłużej niż osoba,
która pierwszy raz zetknęła się ze spawaniem na kursie. Dzieje
się tak dlatego, że instruktorzy nie chcą przekazywać swej
wiedzy praktycznej osobom zbyt zarozumiałym, dlatego że osoby te
zbyt późno zauważają potrzebę eliminacji złych nawyków. Poza
tym usunięcie tych przyzwyczajeń nie jest łatwe. W przypadku
spawania doskonale widać, że fachowość to wiedza i doświadczenie
kilku pokoleń i bez zdobycia tej wiedzy na kursie amatorzy są
bezradni. Poziom spawacza zależy od poziomu umiejętności
instruktora, kolegów z pracy, od których przejmuje się doświadczenie,
odpowiedzialności wykonywanych prac i poziomu głównego spawalnika,
pod którego kierownictwem te prace wykonywano.
11.
System szkolenia spawaczy w Polsce
W
tabeli przedstawiono podział fachowości spawaczy na 5 grup na
podstawie wpisów w książce spawacza w różnych okresach czasu.
Najwyżej potraktowano spawaczy stali energetycznych, spawających
mocno obciążone dynamicznie rury parowe, obciążone ciśnieniem
powyżej 100 [MPa], które są narażone ponadto na rozsadzanie
przez drobne nieszczelności spowodowane niewykrywalnymi
radiologicznie przyklejeniami, drobnymi pęcherzykami kanalikowymi i
wadami na rozpoczęciach i zakończeniach ściegów. W praktyce wady
te mogą spowodować awarię elektrowni po kilku dniach.
W
Instytucie Spawalnictwa zorganizowano wzorcowy ośrodek szkoleń dla
potrzeb zdawania egzaminów wg europejskich wymagań
budowlanych. W
Polsce istnieją również inne ośrodki szkolenia spawaczy montażowych
dla przedsiębiorstw pracujących głównie na eksport i dla
wysokiej jakości
producentów
krajowych. W ramach prac eksportowych i sztandarowych prac dla
gospodarki krajowej, opracowały one sposoby szkolenia najwyższej
jakości spawaczy, na miarę wymagań
poszczególnych
działów
wg kryteriów europejskich i amerykańskich. Ośrodki te w większości
posiadają uznanie UDT.
Polityka dużych przedsiębiorstw uniemożliwia szkolenie w ich ośrodkach
spawaczy z konkurencyjnych zakładów.
Tablica
Kwalifikacje
spawaczy
|
|
I
kategoria
|
II
kategoria
|
III
kategoria
|
IV
kategoria
|
V
kategoria
|
UDT
1975
|
Rs2.2
Bs2.1 elektrodą otuloną
do
g=6mm
|
Rs1.1
Bs2.1
|
Bs1.1
|
Kurs
podsta- wowy firm uprawnionych przez UDT
|
Kurs
podsta-wowy wydziału oświaty: ZSZ ZDZ
|
PN-80/M-69900
Instytut Spawalnictwa UDT
|
R2.2G,
R2.2E,
R2.2T
|
R2.1G,R2.1T,
B2.1C
|
R1E,
B1E, B1C,
R1G, R1T
|
P1E,
P1G, P1C, P1T Ośr. upraw-niony przez Instytut Spa-walnictwa
|
Kurs
podsta-wowy ZSZ,
ZDZ
|
PN
EN 287-1
z
1999 r.Instytut Spawalnic-twa. UDT, PRS
|
Instruktor
spawalniczy
|
Spawacz
rur
|
Spawacz
blach
|
Spawacz
pachwin
IS
W01 E
|
|
11.
Wnioski
W podsumowaniu należy wyciągnąć następujące wnioski:
*
szkolenie kursowe jako przekazujące umiejętności wypracowane
przez pokolenia jest niezbędne dla zapewnienia wysokich umiejętności
spawaczy,
*
istotna jest praktyka odbywana pod nadzorem technologa spawalnika na
odpowiedzialnych obiektach,
*
przez zastosowanie metod wspomagających szkolenie spawalnicze można
zmniejszyć ilość szkolenia dziennie do 4 godzin, nie można
natomiast ograniczyć ilość dni szkolenia poniżej 20 dni w
przypadku metod TIG i MAG i 40 dni w przypadku spawania gazowego i
elektrodą otuloną,
*
normy europejskie, mówiące o ilości godzin szkolenia, a nie mówiące
o ilości dni i ilości złączy wykonanych w czasie szkolenia nie są
zbyt precyzyjne,
*
nauka spawania gazowego przed szkoleniem TIG i spawania elektrodą
utuloną przed spawaniem MAG w pierwszym etapie wprawdzie pomaga,
lecz w końcowym efekcie utrudnia osiągnięcie najlepszych efektów,
*
lepsze efekty osiąga się szkoląc metodą TIG przed nauką
spawania gazowego i metodą MAG przed nauką spawania elektrodą
otuloną,
*
doświadczony spawacz od młodego różni się większą odpornością
psychiczną, a za tym niezawodnością przy wykonywaniu bardzo
odpowiedzialnych złączy spawanych.
1)„kognitywizm”
to pojęcie okreslające w sposób techniczny paradygmat psychologii
poznawczej. Pochodzi ono z łac.
cognitivus-
poznawczy.
|